မြန္ေတြကို တကယ္တန္းခ်စ္တယ္ဆိုရင္

မြန္ေတြ ကိုတကယ္တန္းခ်စ္တယ္ဆိုရင္.......။

မြန္အမ်ဳိးအႏြယ္အတြင္းမွ ေပါက္ဖြားဆင္းသက္လာရသည္ပင္ စာေရးသူအေနနဲ႔ ဂုဏ္ယူစရာတရပ္ဟုထင္မိပါသည္။အေၾကာင္းေသာ္ကား မြန္လူမ်ဳိးသည္ မြန္ခမာအႏြယ္မွဆင္းသက္လာေသာလူမ်ိဳးၾကီးတရပ္ျဖစ္သည္႔အျပင္ေဂါတမဘုရားရွင္ပြင့္ေတာ္မူစအခ်ိန္မွစ၍ ရာတနာသုံးပါးေလးစားရမွန္း၊ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးဆက္ဆံရာတြင္ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ရမွန္းတစတစသိလာကာ၊ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္း၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကိုယ့္စာေပ၊ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္ထိတိုးတက္လာေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။
ဤသို႔ေခတ္အဆက္ဆက္ခ်ီတက္လာေသာ္လည္း စာေပယဥ္ေက်းမႈမ်ားမေပ်ာက္ကြယ္ပဲ ယခုထက္တိုင္တည္ရွိေနႏိုင္ျခင္းမွာမြန္မ်ဳိးခ်စ္မ်ားျဖစ္ၾကေသာဘေဘး၊ ဘိုးဘီဘင္ေနာင္ေတာ္ေဆြမ်ဳိးစဥ္ဆက္တို႔၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ဟုဆိုလွ်င္မွားႏိုင္မည္မထင္၊မြန္ခမာေနာက္မွျမန္မာျပည္တြင္းသို႔၀င္ေရာက္လာေသာပ်ဴ၊ကမ္းယံ၊သက္လူမ်ိဳးတို႔မွာယခုအခါေက်ာက္စာအခ်ိဳ႔မွလြဲ၍လူမ်ိဳးတစ္ရပ္အေနျဖင့့္လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပစရာေလာက္ေအာင္ပင္ဤႏိုင္ငံမွဆိတ္သုန္းသြားရသည္။
ဤသို႔လူမ်ိဳးေပ်ာက္ကြယ္ရျခင္းမွာ ငါးၾကီးကငါငယ္ကိုစား၊ ငါးငယ္ကပုစြန္ဆိက္ကိုစား၊ ပုစြန္ဆိတ္ကေရညိွကိုစားသကဲ့သို႔လူမ်ိဳးၾကီးတစ္ရပ္က လူမ်ိုးစု၊လူနည္းစုကို၀ါးမ်ိဳေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ လူမ်ိဳးခ်င္းခ်င္းေရာေႏွာဆက္ဆံျခင္းေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မိတို႔၏စာေပယဥ္ေက်းမႈထက္ တပါးအမ်ိဳးႏြယ္တို႔၏ စာေပယဥ္ေက်းမႈကိုအထင္ၾကီးေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ အစရွိေသာအေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ဘာသာစကားသည္ပထမအမ်ိဳးသားတိုင္းမိမိတို႔၏ အမ်ိဳးမေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္အရွည္တည္တံ့ေအာင္ အမ်ိဳးအေပၚတြင္သစၥာရွိရမည္၊ေစာင့္ထိန္းရမည္႔ တာ၀န္ကိုယ္စီရွိရမည္၊ မိမိ၏အမ်ိဳးကို ခ်စ္ခင္ေလးစားရမည္၊ ကမၻာ႔ေလာကတြင္ဤအမ်ိဳးအႏြယ္ကျမတ္သည္၊ ဤအမ်ိဳးအႏြယ္ကယုတ္သည္ဟူ၍ အတိအက်တိုင္းတာ၍ ရမည္မဟုတ္ပါ။မိမိ၏လူမ်ိဳးဘယ္အေျခအေနေရာက္ေရာက္ေနေစကာမူ မိမိ၏လူမ်ိဳးေရွ႔တန္းေရာက္ေအာင္ တိုးတက္လာေအာင္ၾကိဳးစားရမည္မွာလူတိုင္းေရွာင္ဖယ္၍ မရေသာ အဓိကတာ၀န္တရပ္ျဖစ္ေပသည္။
လူမ်ိဳးတစ္ရပ္၏အဓိကလကၡဏာသည္ကာ ဘာသာစကားပင္ျဖစ္၏။ ကိုယ္ပိုင္ဘာသာစကားမရွိေသာလူမ်ိဳးစုတခုအေနျဖင့္ရပ္တည္ဖို႔ခဲယဥ္းလွေပသည္။ လူမ်ိဳးတိုင္းကိုယ္ပိုင္ဘာသာစကားရွိသေရြ႕ လူမ်ိဳးတစ္ရပ္အ ျဖစ္တည္တံ့ႏိုင္ေသးသည္သာျဖစ္၏။
မြန္ေတြ ကိုတကယ္တန္းခ်စ္တယ္ဆိုရင္
ဘာသာစကားသည္ပထမ-------------------------ဘာသာစကားသာေပ်ာက္ကြယ္သြားရင္“ဒါမြန္လူမ်ိဳးပဲ၊ဒါဗမာလူမ်ိဳးပဲ”ဟုညႊန္ျပစရာပင္ရွိမည္မဟုတ္။ထို႔ေၾကာင့္မြန္မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္တိုင္းမြန္္ဘာသာစကားကိုသင္ၾကားရမည္။ေလးစားရမည္။ မြန္စကားကိုေနရာတကာေျပာၾကားရေပမည္။
စာေရးသူတို႔ငယ္စဥ္က အစိုးရစာသင္ေက်ာင္းတြင္ေနရသျဖင့္ေက်ာင္းမွာဗမာလိုအခ်င္းခ်င္းေျပာၾကအိမ္ေရာက္ျပန္လွ်င္လည္းဗမာလိုေျပာၾကသည္ကိုအဘိုးလုပ္သူကျမင္ျပင္းကပ္၍“အိမ္မွာေတာ့ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းမြန္လိုေျပာၾကပါ”ဟုမိမိတို႔ညီအကို ကိုတိုက္တြန္းခဲ့ဘူးသည္။ကေလးဘ၀မွစ၍မိမိ၏မိခင္ဘာသာစကားႏွင့္ထိေတြ႔မႈမရွိခဲ့ရင္ထိုကေလးသည္ၾကီးျပင္းလာေသာအခါပိုဆိုးဘို႔သာရွိေတာ့သည္။မိမိ၏မိခင္ဘာသာစကားကိုေလးစားစားရမွန္းမသိေတာ့ပဲသူတပါး၏ဘာသာစကားကိုသာအထင္ၾကီးလာေပလိမ့္မည္။
မိမိလူမ်ိဳးရဲ႕ျမင့္ျမတ္တဲ့ဘာသာစကားကိုသားသမီးတို႔အားလက္ဆင့္ကမ္းေပးရန္ပုခက္လႊဲေသာလက္ပိုင္ရွင္မြန္မိခင္တိုင္း၊မြန္ကိုတကယ္ခ်စ္တဲ့မြန္ဖခင္တိုင္း၏တာ၀န္ပင္ျဖစ္ေပသည္။
စာေပသည္ဒုတိယ------------------လူ႔ယဥ္ေက်းမႈစတင္ကတည္းက ဘာသာစကားသည္တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး နားလည္ေအာင္ ဆက္သြယ္ရာတြင္ ပနာနက်ေသာလက္နက္ကရိယာတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။ ဘာသာစကားေပၚေပါက္ျပီးမွသာ ဘာသာစကားကိုမွတ္တမ္းတမ္းတင္သည့္စာအေရးအသားေပၚေပါက္လာရသည္။
ဘယ္လူမ်ိဳးေတြကမွစာအေရးအသားကဦးစြာေပၚ၍ဘာသာစကားေနာက္မွေပၚသည္ဟူ၍မရွိေပ။လူတိုင္းလူတိုင္းေရွးဦးစြာ “ခ်ိဳမိုင္မိုင္”သင္လာရသည္႔အခ်ိန္မွစ၍ စာသင္ေက်ာင္းသို႔မေရာက္မွီကာလအတြင္း“ပုဗၹစရိယမိႏွင့္ဘ”တို႔၏လက္ထဲတြင္ဘာသာစကားကို သင္ၾကားခဲ့ရသည္၊ထိုေၾကာင့္စာေပသည္လူမ်ိဳးတည္တံ့ေရး၏ဒုတိယမွတ္ေက်ာက္ျဖစ္ေပသည္။
ယခုအခါမြန္အမ်ိဳးသား၊အမ်ိဳးသမီးတိုင္း မြန္ဘာသာေျပာတတ္သည္ကိုထားဘိဦး၊မြန္ဘာသာျဖင့္ေရးတတ္၊ ဖတ္တတ္ရန္ခပ္ရွားရွားျဖစ္လာသည္မွာ စာေရးသူအေနနဲ႔ အလြန္၀မ္းနည္းမိပါသည္၊ဤကဲ့သို႔မြန္ဘာသာကိုသာေျပာတတ္၍မေရးတတ္၊မဖတ္တတ္ရျခင္းမွာစာသင္ခ်ိန္အရြယ္ေရာက္သည္ႏွင့္အစိုးရစာသင္ေက်ာင္းသို႔ပို႔ၾကေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ေပသည္။စာေရးသူအေနနဲ႔မြန္ကေလးငယ္မ်ားကိုအစိုးရေက်ာင္းဆီသို႔မပို႔ရဟု မဆိုလုိပါ။သို႔ေသာ္အစိုးရေက်ာင္းမွာေနရင္းမိဘလုပ္သူကအားလွ်င္အားသလိုသင့္ေတာ္သည္႔အခ်ိန္မွာ....မြန္စာေပသင္ၾကားသင့္ေပသည္။
စာေရးသူအေနနဲ႔အစိုးရမူလတန္းေက်ာင္းေနကတည္းက မြန္စာကိုေကာင္းေကာင္းေရးတတ္၊ဖတ္တတ္ေနေပျပီ၊အေၾကာင္းမွာအစိုးရေက်ာင္းတြင္ေနရင္းအဘိုးက ေက်ာင္းပိတ္ရက္(အဖိတ္၊ဥပုသ္)ရက္ေန႔တိုင္းဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတက္ခိုင္း၍မြန္စာသင္ေစခဲ့သည္။
ေႏြရာသီေက်ာင္း(၂)လပိတ္ခ်ိန္တြင္လည္း(၂)လလုံးလံုးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ အခ်ိန္ကုန္ရျပန္သည္။ စာေရးသူအေနနဲ႔(၁၂)ႏွစ္လုံးလုံးစာသင္ေနရသည္မွာျငီးေငြ႔ခဲ့သည္။အဘိုးျဖစ္သူ၏အမိန္႔ပညတ္ခ်က္ကိုမလြန္ဆန္၀ံ့၊အဘိုးကိုေၾကာက္ေနရသျဖင့္အစိုးရေက်ာင္းႏွင့္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတြင္သံသရာလည္ခဲ့ရသည္။အဘိုးကြယ္လြန္ေသာအခါမွအဘိုး၏ေက်းဇူးကိုဆပ္၍မကုန္ႏိုင္ေအာင္ၾကီးမားေၾကာင္းသိရသည္။
ကြ်ႏုပ္တို႔လူမ်ိဳးမ်ားမွာမြန္စာမတတ္လွ်င္ေနရမည္၊ဘာသာျခားတရုတ္၊ကုလားတို႔မွာ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းအသီးသီးဖြင့္ကာအခ်ိန္ပိုင္းေသာ္လည္းေကာင္း၊ အခ်ိန္ျပည္႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊မိမိတို႔စာေပကိုသင္ၾကားေန ၾကသည္။ထို႔ေၾကာင့္တရုတ္လူမ်ိဳး၊ကုလားလူမ်ိဳးတိုင္းလိုလိုမိမိတို႔၏ ဘာသာစကားကိုေျပာတတ္ၾကလည္႔အျပင္ ေကာင္းမြန္စြာေရးတတ္၊ဖတ္တတ္ၾကေပသည္။ အတုယူစရာေကာင္းလွေပသည္။တိုင္းရင္းဖြားမြန္လူမ်ိဳးအေနျဖင့္မြန္စာတတ္ရန္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကိုသာအားကိုးရရွာသည္။
မြန္အမ်ိဳးသားေက်ာင္းဟူ၍အသီးအျခားမရွိခဲ့။ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဆိုရာ၌လည္းေက်ာင္း သူမ်ားကိုလက္ခံသည္မဟုတ္၊ထို႔ေၾကာင့္မြန္စာကိုဖတ္တတ္စရာရွိလွ်င္ေယာက်ာ္းမ်ားသာတတ္၍မိန္းမမ်ားမတတ္ပဲရွိၾကရသည္။မြန္ေဒသရွိအခ်ိဳ႔ေသာမူလတန္းစာသင္ေက်ာင္း၌မြန္စာကို သင္ၾကားေပးသည္ဆိုေသာ္လည္းထိထိေရာက္ေရာက္မရွိ။
မေတာက္တေခါက္နဲ႔သာအခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရသည္၊တခ်ိန္ကေမာ္လျမိဳင္ေကာလိပ္တြင္မြန္ဘာသာကို(OptionalSubject)စိတ္ၾကိဳက္ဘာသာတရပ္အေနျဖင့္သင္းၾကားေပးခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္“ဖုတ္ေလသည္႔ငပိ၊ရွိသည္ဟုပင္မၾကားမိေတာ့”အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆိုရေလေသာ္ဘာသာျခားစာေပကိုတတ္သင့္သလိုကိုယ့္စာေပကိုမသင္မေနရ၊တတ္ေအာင္သင္ရမည္။ဘာသာျခားစာေပကိုေတာ့တတ္ပါလွ်က္မိမိစာေပကိုေတာ့မတတ္ဘူးဆိုလွ်င္ရွက္စရာပင္ေကာင္းလွေပသည္။ သို႔ေသာ္ဤရွက္စရာကိုအခ်ိဳ႕ကဂုဏ္ယူစရာအျဖစ္ေျပာေနၾကသည္ကိုၾကားရတိုင္းစာေရးသူအေနျဖင့္ဆတ္ဆတ္ခါနားက်ည္းလွသည္။မိမိစာေပကိုေတာ့ဘယ္နည္းနဲ႔မဆိုဆရာေကာင္းရွာ၍တတ္ေျမာက္ေအာင္သင္ၾကားရေပလိမ့္မည္။
ယဥ္ေက်းမႈသည္ တတိယ---------------------------ဘာသာစကားႏွင့္စာေပတိုးတက္ေလေလယဥ္ေက်းမႈတိုးတက္ေလေလျဖစ္ေပမည္။ဘာသာစကားႏွင့္စာေပကိုၾကည္႔ကာမွ်ျဖင့္လူမ်ိဳးတရပ္၏ယဥ္ေက်းမႈအဘယ္မွ်အဆင့္အတန္းရွိသည္ကိုခန္႔မွန္းႏိုင္ေပသည္။ဘာသာစကားႏွင့္စာေပမွာယဥ္ေက်းမႈ၏ပင္ရင္းမူလ(သို႔)အခက္အလက္မ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း၄င္းေကာင္းတို႔ကိုသီးျခားတင္ျပရျခင္းမွာ၄င္းတို႔သည္ယဥ္ေက်းမႈ၏၀ိေသသလကၡဏာမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ေလ၏။
ယဥ္ေက်းမႈဟုဆိုရာ၌လူမ်ိဳးတမ်ိဳး၏ဓေလ့ထုံးစံ၊အသက္ေမြးမႈ၊ဘာသာေရး၊ေနထိုင္မႈ၊၀တ္စားဆင္ယင္မႈ၊အႏုပညာစသည္ျဖင့္အလြန္က်ယ္၀န္းလွသည္။
R.W.Emenson အာဒဗလ်ဴအီမာဆင္%E
ခ်စ္ခင္ေလးစားေသာမြန္ပ်ိဳေခ်ာ (ေရႊအိမ္စည္

ေဆာင္ရာသီးအလႊမ္း သို ့{ ဒီမွာ } သြားလိုက္ပါ